Istniejące budowle wykonane zostały na przełomie XIX i XX w. Jednak w celu zachowania ich funkcji konieczna była ich naprawa. Rzeka sukcesywnie z roku na rok pogłębiała erozję tego miejsca, powodując wzrost zagrożenia dla właściwego funkcjonowania Kanału Ulgi stanowiącego urządzenie wodne zabezpieczające miasto Śrem i pobliskie miejscowości przed powodzią.
Rzeka próbowała zmienić kierunek i z pominięciem progu wlotowego dostać się do pobliskiego kanału Ulgi. Taka sytuacja mogłaby spowodować całkowitą zmianę miejsca przepływu rzeki oraz zagrażać stateczności wału przeciwpowodziowego i w konsekwencji doprowadzić do podtopień Śremu, Kawcza, Mechlina oraz uszkodzenia drogi wojewódzkiej stanowiącej obwodnicę Śremu. Poszerzające się koryto rzeki, przerzucenie nurtu poza trasę regulacyjną oraz wypłycenie rzeki stwarzały niebezpieczeństwo powstawania zatorów podczas przepływu lodów, ale także mogło stanowić zagrożenie dla ruchu na szlaku żeglownym.
Remont wykonano metodą tradycyjną, najbardziej przyjazną środowisku, z zastosowaniem naturalnych materiałów tj. na bazie konstrukcji faszynowo-kamiennych, wykonywanych z wikliny zdolnej do wegetacji i kamienia łamanego (pokruszony materiał skalny np. granit). Konstrukcje te są zwieńczone koronkami kamiennymi w postaci narzutów kamiennych, z wypełnieniem wolnych przestrzeni pomiędzy kamieniami pospółką, która przyśpieszy proces kolmatacji narzutu. Zabieg taki zapewni lepsze warunki wegetacji dla porostów roślinnych.
„Fundamentem” każdej ostrogi (pod głowicą i częściowo korpusem) jest materac faszynowy na geowłókninie wypełniony kamieniem (obciążenie stabilizacyjne materaca). Materac taki zalecany jest w publikacji pt. „Podręcznik dobrych praktyk w gospodarce wodnej na terenach nizinnych – wybrane zagadnienia” (na str. 59), rekomendowanej przez Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Poznaniu. Ww. publikacja została opracowana na zlecenie RDOŚ w Poznaniu, pod patronatem GDOŚ.
Przedmiotowe zadanie nie zmienia kształtu rzeki, ani też formy jej ubezpieczenia. Występujące obecnie historycznie niskie stany wody w Warcie w wyjątkowy sposób uwidaczniają naprawioną zabudowę. Z czasem, zabudowa zostanie objęta naturalną sukcesją roślinności i wkomponuje się w istniejącą przestrzeń.
W obszarze budowli na etapie prac projektowych oraz przedwykonawczych nie stwierdzono występowania zbiorowisk roślin o walorach pozwalających zaliczyć je do siedlisk przyrodniczych, wymienionych w Załączniku I Dyrektywy Rady 92/43/EWG, tzw. Dyrektywy Siedliskowej. Na terenie przedsięwzięcia nie stwierdzono naturalnych stanowisk roślin objętych ochroną gatunkową, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 9 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej roślin (Dz. U. z 2014 r. poz. 1409). Nie stwierdzono również stanowisk roślin wymienionych w Polskiej Czerwonej Księdze Roślin.
Takie działanie nie kwalifikuje się do przedsięwzięć mogących znacząco lub potencjalnie oddziaływać na środowisko, zarówno w oparciu o Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (t.j. Dz. U z 2016 r. poz. 71), ani też w oparciu o Rozporządzenia Rady Ministrów z 10.09.2019 roku w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. z 2019, poz. 1839).
